Hoort lijden bij het leven?

Als je je niet goed in je vel voelt, wil je dat meteen oplossen. Dat depressieve gevoel doen verminderen, die boosheid wegduwen, een schuldgevoel proberen te negeren. Het lijkt wel alsof je verkeerd bezig bent als je eens een mindere dag of mindere periode doormaakt. Maar is dat zo? Horen onaangename gevoelens niet gewoon bij het leven? Maak je het jezelf niet net gemakkelijker door lijden, moeilijke momenten, te accepteren als onderdeel van het leven?

Waar de meesten onder ons erg goed in zijn, is vechten tegen emoties die we voelen en gedachten die door ons hoofd spoken. We willen als het ware controleren hoe we ons voelen, hoe we denken, … Maar is dat echt nodig? En maak je het jezelf niet moeilijker uiteindelijk? Hoe je je voelt, daar heb je uiteindelijk weinig controle over. Daarbovenop, hoe meer je je forceert om je toch maar beter te voelen, hoe langer je je slecht voelt. Door zo hard te blijven nadenken over je onaangenaam gevoel voed je het net en blijf je er langer in hangen. Als je nu eens denkt “Vandaag  voel ik me echt belabberd maar het is nu eenmaal zo. Hier moeten we weer even door.”, wat zou er dan gebeuren? Vaak zie je dat door onaangename gevoelens toe te laten, ze je minder overweldigen en je er minder last van hebt. Ze mogen er zijn waardoor ze minder zwaar doorwegen. Dat wil niet zeggen dat je er geen hinder van ondervindt, maar wel dat je er niet meer hinder van ondervindt dan nodig is. Door tegen je gevoelens te vechten, maak je ze vaak nog zwaarder en wordt het pakket dat je dient te dragen ook zwaarder dan nodig. Het is net door te strijden tegen je emoties dat je het gevoel krijgt het niet meer aan te kunnen, dat het je te veel wordt.

We worden opgevoed met de idee dat we steeds positief dienen te zijn, alles maar moeten kunnen relativeren, ons steeds correct gedragen, … Maar uiteindelijk mogen we toch ook nog gewoon mens zijn, met al onze gevoelens en muizenissen. Een baaldag hebben, je depressief voelen, gevoelens van boosheid of jaloezie, eens een keer onredelijk reageren, … Ook dat is onderdeel van het leven en normaal.

Waar het om gaat, is dat lijden nu eenmaal bij het leven hoort. We hoeven niet elke dag shiny happy people te zijn. Voel je je goed in je vel, dan is dat fijn en OK. Voel je je minder goed in je vel, dan is dat ook OK. Je kan natuurlijk wel nagaan hoe je je uiteindelijk terug beter kan voelen. Hier is niet altijd een oplossing voor. Soms voel je je gewoon niet zo goed, maar weet je niet echt waarom. Daar ben je niet alleen in, dat hebben heel wat mensen van tijd tot tijd. Door tegen die gevoelens te vechten, ga je je vaak nog slechter voelen. Laat het gewoon toe, je hoeft er verder niets mee. Deze emoties toelaten betekent niet hetzelfde als erdoor overweldigd worden en onderuit te gaan. Het gaat erom je emoties de ruimte te geven, ze te ‘luchten’ als het ware, zodat ze niet gaan pieken en van jou een tikkende tijdbom maken omdat je ze per se wil blijven onderdrukken.

Nu denk je misschien, je hebt wel een punt maar ik heb al zoveel meegemaakt in mijn leven en het is gewoon niet eerlijk wat me allemaal overkomt. Daar heb jij dan weer een punt. Maar de kaarten zijn vaak niet eerlijk verdeeld in het leven. Nare gebeurtenissen worden niet evenredig gedoseerd onder mensen. Waarom, daar heb je niet meteen antwoord op. Dat het zo is, blijkt wel uit de verhalen die je rondom je hoort. Het leven is met momenten hard en onrechtvaardig. Het is aan jou om er het beste van te maken, ondanks wat er allemaal op je afkomt. Hier heb je zelf een vrije keuze in. Of zoals Jack London het verwoordde: “Life is not a matter of having good cards, but sometimes, of playing a poor hand well.”