Hartpijn. Medeleven. Angst. Boosheid. Een gevoel van onveiligheid. Terroristische acties roepen heel wat op in een mens. Hoe dichterbij de terreur komt, hoe meer het je naar de keel grijpt. Wanneer ook nog eens kleine kinderen betrokken geraken, ben je misschien nog meer van slag. Hoe ga je om met al die nieuwsberichten?
In volume 2 van het vaktijdschrift TOKK (Tijdschrift voor Orthopedagogiek, Kinderpsychiatrie en Kinderpsychologie) verscheen onlangs het artikel “Het is oké als je kind bang is voor terrorisme” van Nathalie Cardinaels. Zij schreef dit op vraag van TOKK naar aanleiding van het blogbericht “Hoe praat ik over terreur en aanslagen met mijn kind?”.
Aanslagen in Brussel. Terreurdreiging 4 – de Belgische bevolking wordt aanvankelijk gevraagd om binnen te blijven. Naar aanleiding van de aanslagen worden drie dagen van nationale rouw afgekondigd. Op de tv, de radio en het internet blijven nieuwsberichten binnenkomen over de aanslagen in Brussel. Hoe ga je hiermee om naar je kinderen toe?
De recente aanslagen door IS in Parijs, onder andere in concertzaal Bataclan, laten weinigen onberoerd. Iedereen heeft er wel een mening over, wat er aan gedaan zou moeten worden, hoe we dienen te reageren. Sommige reacties neigen richting vergelding, ‘oog om oog, tand om tand’, andere dan weer richting verdraagzaamheid, samenhorigheid en het je niet laten domineren door angst. Voor velen is het onbegrijpelijk hoe een mens zulke gruweldaden ten opzichte van andere mensen kan begaan. Wat maakt dat iemand zich aansluit bij een een terroristische groepering zoals IS? En hoe verandert die persoon door zich in te laten met terrorisme?