Waarom om hulp vragen zo moeilijk is

“Ik doe het zelf wel”, “Het lukt me wel”, “Wat gaan ze wel niet van me denken als ik dit niet alleen aankan”. Typische gedachten die in je opkomen op momenten dat je overweegt om hulp te vragen. Toch merk je misschien dat je tegenwoordig vaak piekert, sneller overbelast bent en dat het gewoon allemaal zwaarder begint door te wegen. Maar hulp vragen? Nah, toch maar liever niet. Want het geeft je het gevoel dat je het alleen niet aankan, dat je faalt of dat je anderen tot last bent. Toch kan het zinvol zijn om met momenten hulp te vragen en/of te aanvaarden. Samen sta je immers sterker dan alleen, toch?

Velen onder ons zijn echte “plantrekkers”. We doen ons ding en op de een of andere manier vinden we altijd wel weer een oplossing wanneer problemen de kop opsteken. Door zelf zaken op te lossen leer je bij en dit verhoogt je onafhankelijkheidsgevoel. Dat is erg plezierig want je hoeft minder rekening te houden met anderen en hangt minder van andere partijen af. Toch kan je niet alles in je eentje oplossen en dat hoeft ook niet. Soms wordt het gewoon te veel en is het wel eens nodig dat iemand voor je in de bres springt of mee de handen uit de mouwen steekt.

Moeite hebben om hulp te aanvaarden kan beïnvloed worden door verschillende factoren. Misschien heb je het wel vanuit je opvoeding meegekregen dat het not done is om hulp aan anderen te vragen. Of je bent qua persoonlijkheid iemand die liefst zo zelfstandig mogelijk is of die allergisch is voor de bemoeienissen van een ander. Je bent misschien bang dat het niet naar jouw standaard zal uitgevoerd worden, als een ander je komt helpen (dat is dan weer een perfectionistisch trekje of een trekje van iemand die graag de touwtjes in handen heeft). Ook de sector waarin je werkzaam bent kan van invloed zijn op het wel of niet om hulp (durven) vragen. Zo is bijvoorbeeld je imago belangrijk in sectoren zoals de bank- of de zakenwereld. Wanneer het je allemaal te veel wordt, ben je mogelijk bang dat je zakenpartners, investeerders en/of cliënteel je niet meer serieus zullen nemen. Of je werkt in de zachte sector, zoals de gezondheidszorg, maar voelt het taboe om als hulpverlener zelf om hulp te vragen. In mijn boek “Burn-out bij hulpverleners” wordt hier bijvoorbeeld verder op ingegaan. Je wil als hulpverlener niet aan de andere kant van de tafel zitten en zelf vragende partij zijn wat betreft emotionele ondersteuning. Omdat je zoveel weet over het begeleiden van anderen, denk je dat je jezelf ook maar meteen door alle moeilijke periodes heen kan sleuren. Of je bent arts en voelt dat, ook al zou je willen, het onder collega-artsen niet getolereerd wordt om je kwetsbaarheid en nood aan hulp te laten zien.

Let er ook eens op hoe je reageert als mensen in je omgeving hulp aanbieden. Misschien heb je soms het gevoel dat niemand ziet hoezeer je worstelt met bepaalde zaken. Toch kan het zijn dat er op bepaalde momenten wel hulp aangeboden wordt, maar dat je er enorm goed in bent om automatisch die reikende hand af te weren. “Nee, het lukt me wel hoor.”, “Alles onder controle!”.

Hou er rekening mee dat hoe langer je het vragen om hulp uitstelt, hoe langer je (over)belast wordt, hoe langer je je eenzaam en alleen op de wereld voelt en hoe meer een gevoel van wanhoop en hulpeloosheid kan toenemen. Niet bevorderlijk voor je mentaal welzijn dus. En bekijk het ook eens van een andere kant, als een ander in eenzelfde situatie om hulp vraagt, beoordeel jij hem of haar dan ook zo kritisch? Of vind je dat dan weer wél normaal?

Helpende gedachten om toch hulp te vragen of te aanvaarden:

“Het is OK om hulp te vragen of te aanvaarden. Dit betekent niet dat ik plots alles uit handen hoef te geven. Ik kan perfect én op bepaalde vlakken hulp vragen én mijn zelfstandigheid behouden.”

“Hulp vragen doen anderen ook, je kan nu eenmaal niet alles in je eentje doen.” (ook al zou ik dat wel willen)

“Zelfs de sterkste van de groep, de meest stabiele rots in de branding heeft ook wel eens hulp nodig of een schouder om op te leunen. Dat heeft niets te maken met zwakte, maar met menselijkheid.”

“Ik ben misschien bang om hulp te vragen omdat ik anderen niet tot last wil zijn. Maar de ander kan ook gerust “nee” zeggen als hij of zij me die hulp niet kan of wil geven.”

“Ik hoef me niet te schamen als ik hulp vraag of aanvaard. Iedereen vraagt wel eens hulp en dat is OK, het hoort erbij. Daarnaast kan het net gezellig zijn en de band met anderen aanhalen als je samen ergens mee bezig bent.”

“Het is niet omdat ik af en toe eens hulp vraag, dat ik plots een zeurpiet of zwakkeling ben. Ik hoef dit niet zo zwart-wit te bekijken.”

“Het kan voor de ander net een compliment betekenen dat ik hem/haar om hulp vraag. Dit betekent dat ik zijn/haar inzicht en capaciteiten zie en waardeer.”

“Als iemand me nog eens hulp aanbiedt, zeg ik gewoon “Ja” ook al denk ik “Neenee, het lukt me wel.” En dan laat ik het gewoon op me afkomen en zie ik wat het me brengt.”

Probeer het eens uit en laat je verrassen!